(Wed)strijd

Hallo thuisfront,

Na een onvergetelijke (zater)dag zitten wij, Miriam en Niels, voldaan dit verslag te schrijven. Maar voordat we vandaag bespreken moeten we het nog even over gisterenavond hebben. 

Gisterenavond rond 20.30 zat iedereen voor de bonte avond klaar in de kerk, een deel zelfs helemaal opgetut. In Gertjan zijn ogen was het een open podium/karaokeavond, maar in werkelijkheid was het een afscheidsfeestje. Iedereen had een act voorbereid, behalve Gertjan. De avond begon met een opening live vanuit het grote bos. Meneer de uil (alias Aad) las voor uit de Afrikaanse Fabeltjeskrant. Na de befaamde woorden 'snaveltjes dicht en oogjes toe' was het tijd voor de tweede act. De leiding kwam met een ware performance waarin alle Ubuntugangers met persoonlijke items omschreven werden. Deze act werd verdeeld over de hele avond. De volgende act was het ABC door de meiden van hut 8 (lees gele nagellak). In dit ABC werden de jongens van operatie nagellakremover vast getapet en voor schut gezet. Vervolgens moesten de meiden het bezuren: ze moesten geblinddoekt de billen van vijf mannen raden. Dit leidde tot een hoop lol en Fransje als winnares (hoe kan het ook anders...). Hierna was Gertjan de spreekwoordelijke 'man met de korte achternaam'. Hij werd door zijn als dames verkleedde hutgenoten getrakteerd op een ware lapdance. Aangezien je een gegeven paard niet in de bek mag kijken onderging hij dit spektakel vrolijk lachend als een boer met kiespijn. Deze act werd opgevolgd door 'het dondert en het bliksemt' uitgevoerd door de heren met een aangepaste tekst over Zuid-Afrika. De avond werd afgesloten door hut 8 met 'het regent zonnestralen' wederom met aangepaste tekst over Gertjan. Maar er was nóg een verassing: operatie gele nagellak/ducktape had wederom toegeslagen. De hut van de nagellakremovers was tijdens de bonte avond overhoop gehaald, afgezet met lint en gevuld met ballonnen, waaronder vier ballonnen gevuld met tandenborstels. Deze actie was een top-payback en zal niet snel overtroffen worden! 
Na de bonte avond bleek als klap op de vuurpijl dat onze gids een afterparty voor de Ubuntu's geregeld had. Na een hoop gezelligheid, muziek, dans en (gesponsorde) drankjes ging iedereen vroeg naar bed (in de ochtend dan hè). Er was echter een klein minpuntje: David viel aan het eind van de avond ongelukkig op zijn hoofd, waardoor er een aardige jaap in z'n hoofd terecht was gekomen. Gelukkig was onze reddende engel (alias Caroline van der Werff) in de buurt om David te redden. Met vier hechtingen en een mooie tulband kon David ook naar bed. Maar wees nu niet ongerust, hij is buiten levensgevaar (lees het gaat goed met hem). 

Nu over tot de orde van de dag: vanochtend voor het ontbijt met toast en chili-spaghetti-bolognese-currie-saus werd rond 6.30 Gertjan uitgezwaaid door een deel van de groep. Koen B, Linda, Gerrit, Elly en Stan vergezelden hem opweg naar het vliegveld. De rest van de groep vertrok na het ontbijt richting het voetbalveld waar onze tweede interland gespeeld ging worden. De wandeltocht duurde minder dan een uurtje, Afrikaanse tijd. Wij Nederlanders deden er dus anderhalf uur over. Voordat we vertrokken hoorden we dat we de rivier over moesten steken. Meesten van ons dachten dat de onschuldige rivier niet boven de knie zou komen. Bij de rivier aangekomen schrokken de meeste van ons: het water stond ons letterlijk aan de lippen! Met tassen en schoenen op het hoofd werd de rivier overwonnen. De schade: natte onderbroeken, doorweekte bh's en een paar verzopen tassen.  Na een mooie wandeltocht langs de kust kwamen we aan bij ons 'stadion' aan de Indische oceaan. 
Irene, Fransje Aad en Miriam hebben hier een tweetal interviews afgenomen. Het eerste interview was in het kantoor van de 'home based care group'. De home based care group bestaat uit zestien vrouwen die elke dag mensen bezoeken die hulpbehoevend zijn. Deze wordt ondersteund door de ZWO uit Pijnacker. Het tweede interview was met de HIV-counseler van Transcape. Zij geeft voorlichting over HIV op onder andere scholen en ziekenhuizen en leidt verschillende HIV-steungroepen. Tijdens deze interviews werd door de rest van de groep gekeken naar de eerste voetbalwedstrijd, waarna er HIV-voorlichting werd gegeven aan de toeschouwers op een hele toegankelijke manier die voor zelfs de jongste kinderen te begrijpen was. Opvallend was dat alle kinderen erg geboeid werden door het verhaal. Daarna was het tijd voor Oranje om het veld te betreden met onze nieuwe aanvoerdster Tamara van der Spek. Na een spannende wedstrijd, zonder koeienvlaaien maar uiteraard met hobbels, verloren we de wedstrijd met 1-0. We konden dus met opgeheven hoofd het 'stadion' verlaten, op naar Mdumbi! Op de terugweg eiste de rivier meer slachtoffers: een onverwachte rotspartij bezorgde verschillende verwondingen en twee Ubuntu's zijn op het nippertje aan een haai ontsnapt! Ruben en Irene werden gestoken door een zandhaai, niets ernstigs maar wel vervelend. Aangekomen in Mdumbi ontstond er een heuse run naar de douchehut. Gelukkig vielen er in deze strijd géén slachtoffers. Met gewassen haren konden we aanschuiven aan het diner. 
Op het moment van schrijven wordt er in de kerk een film vertoond over het ontstaan van Mdumbi backpackers en de omgeving. 

Knuffels voor iedereen,

Miriam & Niels

Ps. Dikke kus en knuffel voor Robert
Pps. Gertjan we hopen dat je veilig aangekomen bent en we hebben ons uiterste best gedaan om geen spelfouten te maken.